شفا

فاطمه ی دو سه ساله چند وقتیست که حسابی مریض است. هرروز حالش بدتر و بدتر شده است. حالا آنقدر بی حال است که همه قطع امید کرده اند.

باباجون نگاهی به دخترش که بی حرکت وسط اتاق خوابیده می اندازد و از خانه می زند بیرون. می رود حرم. داخل هم نمی شود. همان جا توی صحن، روبه روی ضریح می ایستد. می گوید یا سیدالکریم اگر دخترم خوب نشود دیگر پایم را اینجا نمی گذارم.

برمی گردد و بی خداحافظی می رود.

نزدیک خانه که می رسد می بیند همه جا ساکت است. حتم می کند بچه مرده و همه رفته اند بهشت زهرا خاکش کنند. به آرامی و با ترس در را باز می کند. فاطمه را می بیند که نشسته وسط اتاق و می خندد و غذای مامان جون را با اشتها می خورد.

همانجا در را نبسته برمی گردد حرم...

 

پ.ن: باباجون، دوباره حال دخترت خوب نیست. عجیب که اسم من هم مثل اسم عمه، فاطمه است. باید بیایم پیشتان دردهایم را بگویم. غصه روی قلبم حسابی سنگینی می کند. کاش شفای من را هم بگیرید. باید بیایم پیشتان. همین فردا می آیم بهشت زهرا...