خطبه فدکیه

"...حضرت وقتی نشست ناله ای کرد و ناله اش آن چنان جانسوز بود که تمام مهاجرین و انصار و هر زن و مردی که در مسجد حضور داشت شروع به گریه کردن نمود. این گریه معمولی و عادی نبود، زیرا تعبیر "اجهش القوم" یعنی انسان از ناراحتی زیاد به حالت زاری بیفتد و به خود بپیچد و به این طرف و آن طرف بیفتد، مثل بچه ای که از ناراحنی خود را در دامان مادر می اندازد. ناله حضرت زهرا هم این طور مجلس را به هم زد. حضرت مقداری مهلت دادند تا این قوم آرامش پیدا کنند. این جمله گویای این است که مردم مدتی ضجه می زدند و به اصطلاح بی تابی می کردند و حضرت مدتی مهلت دادند تا مجلس آرام گیرد. حضرت بعد از آرامش مجلس، با حمد و ثنای الهی و درود بر پیفمبر اکرم سخنش را آغاز کرد. وقتی حضرت زهرا شروع به سخن کرد، مردم باز به گریه افتادند..."

پ.ن: لعنت بر قومی که گریه می کنند و جز گریه هیچ کاری نمی کنند...