اسدالله

"از قدیم گفتن، البته خودم گفتم؛ از قدیم گفتن، شما سوار خوب قطاری شدید؛ چون الان مقابل یکی از خوانندگان محبوب مترو قرار گرفتید. آقای اسدالله... "

امروز صبح با اسدالله آشنا شدم. یک پسرچه ی ریزجثه که بین واگن های مترو میچرخید و با شیرین زبانی مسافران را مجاب میکرد که به قدر کرمشان به او پول دهند و بعد، شنونده ی آهنگ های درخواستیشان از شادمهر عقیلی و محسن یگانه، در بین شلوغی های مترو باشند.

میکروفون خیالی را دستش میگرفت و شروع میکرد به خواندن. اگرچه آهنگ هایش اغلب با "بقیش رو بلد نیستم" تموم میشد ولی بازهم تشویق مسافرها را به دنبال داشت. شاید درنظرش این یک کنسرت واقعی بود که این همه از تشویق ها کیف میکرد.

 

پ.ن: کلاس هفتم بود اما به درس علاقه ای نداشت. عوضش زندگی هیجان انگیزی داشت.

اسباب کشی

یک اسباب کشی که خانه ی خواهرت را تنها یک کوچه دورتر می کند، گاهی می تواند این قدر اعصاب خرد کن باشد که تو حتی اگر روز عید قربان شیرینی درست کنی و با چایی تازه دم ببری که خستگیشان را بیرون کنی، آخرش هم همه با اخم ازت تشکر می کنند...

پ.ن: بین این همه، اگر فقط اخم های مامان درهم باشد، باز هم انگاری همه اخم کرده اند...

بغل دستی

آهای رفیق!

      هرچند که تو آن سوی شهر قبول شدی و من هم آن سوی دیگر شهر...

                                      اما هنوز روی نیمکت قلب هایمان بغل دستی هستیم...

 

                                                                                                   مگر نه...؟!

مذاکره

حضرت آقا: ... مبنائاً به مذاکره معتقدم؛ اما مذاکره با که و بر سر چه؟ مذاکره برای رسیدن به یک قدر مشترک؛ دو طرف باید همدیگر را قبول داشته باشند؛ یک حدّ وسطی هم وجود داشته باشد؛ مذاکره کنند تا به این حدّ وسط برسند. آن طرفی که شما را اصلاً قبول ندارد، با اصل وجود شما به عنوان جمهوری اسلامی مخالف است، با او چه مذاکره‌ای میتوانید بکنید؟! ... من فکر نمیکنم [از] این مذاکرات آن نتیجه‌ای را که ملّت ایران انتظار دارد، به‌دست بیاید. ... اگر نتیجه گرفتند که چه بهتر، امّا اگر نتیجه نگرفتند، معنایش این باشد که برای حلّ مشکلات کشور بایستی کشور روی پای خودش بایستد.

 

حسن روحانی: براین باوریم که موضوع هسته‌ای، یک راه‌حل، بیشتر ندارد و آن فقط مذاکره است و اگر برخی در تخیل خویش، به راه‌های دیگری می‌‌اندیشند، سخت در اشتباهند.

 

پ.ن: تو سخت در اشتباهی آقای رییس جمهور که در تخیل خویش، می اندیشی که با زیر پا گذاشتن حرف ولی میتوانی به جایی برسی.

رابعه

استاد ادبیات می گفت در قرون گذشته شاعر یا نویسنده زن نداشته ایم.

می گویمش پس رابعه؟!

تصحیح می کند بله! "رابعه اسکویی" البته بیشتر عارف بوده است تا شاعر.

جواب می دهم "رابعه بنت کعب" شاعر قرن چهارم بوده است و "رابعه عدویه" عارف. "رابعه اسکویی" بازیگر فیلم طنز است البته!!!

 

پ.ن: دکتری ادبیاتش را نمی دانم از کجا گرفته بود. من که دیپلمم را همین پارسال از یک مدرسه دولتی گرفتم.