سرطان لعنتی

بغلش کردم. او گریه می کرد من هم بیشتر.

می گفت مادرم همه چیزم بود؛ می گفت خیلی تنها شدم؛ می گفت برای من خیلی زود بود؛ می گفت حالا بدون مادرم چه کار کنم؟!...

من ولی حرفی برای دلداری دادن نداشتم. فقط بغلش کرده بودم و گریه می کردم؛ شاید از خودش هم بلندتر.