جشن دکتر سلام

این جشن ها و مراسم ها آدم را دچار حس دوست داشتنی و کاذب "ما بیشماریم" می کند. این قدر که بریزیم و کاخ ریاست جمهوری را تسخیر کنیم و بعد دست در دست هم فریاد بکشیم: "نترسید، نترسید، ما همه باهم هستیم" ... :/

تقلب مدرکشان را شبهه دار میکند. نمی فهمند!

تا خواستم برگه ی امتحان را تحویل بدهم، دیدم ممتحن گرامی خوابشان برده است. چند دقیقه ای صبر کردم تا چرتشان پاره شود.

بعد بلند شدم برگه ام را تحویل دادم، از کنار دانشجوهایی که امتحانشان را با کمک جزوه ها و پی دی اف های روی گوشیشان جواب می دادند رد شدم و جلسه امتحان را ترک کردم.

تکلیف

خواب دیدم شهید آوینی معلم ادبیاتمان است. از میز جلو، ردیف به ردیف داشت تکالیفمان را نگاه می کرد. من به گمانم مشق هایم را نوشته بودم، اما هرچه می گشتم پیدایشان نمی کردم...

ناامید

در پی سفرهای مکرر و انتخاباتیِ فلانی، می گوید: من شده رای سفید بدهم، عمرا اسم او را توی صندوقِ رای نمی اندازم.

می گویم وقتی داری می بینی یک سرِ انتخابات، دارد دو دستی انقلاب را تقدیم دشمن می کند، رای سفید دادن خیانت است. فقط می توانیم دعا کنیم مجبور نشویم به او رای بدهیم. اگر دور پیش، بحث بین انتخاب صالح و اصلح بود، این دوره بحث بین فاسد و افسد نشود! 

این ها حرف های قبلا من بود با کورسویی از امید که شاید هنوز بشود روی مردم حساب کرد. ولی امروز از آقای مهدی محمدی که مهمان دانشگاه بود پرسیدم امیدی برای انتخابات 96 هست؟ گفتند با وضعی که می بینیم نه!

حالا حرف های امروز من این است: رای سفید هم دادیم، دادیم. امیدی برای انتخابات 96 نیست.