تعبیر ندارد

خواب دیدم یک ضبط صوت کوچک آورده اند خانه که می گویند صدای امام حسین درش ضبط است. بیشتر از این که خوشحال شوم ترسیدم. فکر کردم بعد از شنیدن صدا باید سنگینی یک کوه را به دوش بکشم.

نمی خواستم ضبط را روشن کنند ولی کردند. صدای الله اکبر خانه را پر کرد. مردی داشت با اقتدار رجز می خواند. صدا آن چنان پرهیبت بود که هزار بار آرزو می کردی در کنارش باشی تا در مقابلش. چند بار بلند تکبیر گفت و بعد سخنش را ادامه داد. من اما در همان سنگینی الله اکبرش ماندم. صدا ابهتی داشت که آدم را می لرزاند. شبیه همان هیبتی که جلوی ضریح شش گوشه آدم را می گرفت.

دیگر تاب نیاوردم. صدا همچنان داشت ادامه می داد ولی من از اتاق بیرون رفتم و نشستم این همه بد بودن خودم را گریه کردم. کاری که این چند وقت مدام تکرار می کنم.