صدا

بعضی صداها توی ذهن آدم می مانند. می توانی چشم هایت را ببندی و واقعا دوباره بشنویشان. بدون کوچکترین تغییری. انگار که همین حالا دارد پخش می شود. مثل بعضی موسیقی ها که صدای خواننده توی مغزت ثبت شده و هرکار می کنی نمی توانی متن آهنگ را جور متفاوتی از مدل اجرای خواننده تصور کنی. 

من دعای قرآن سرگرفتن را فقط با لحن حاج آقا مجتبی بلدم. هرجور دیگری بخوانند قاطی می کنم. انگار که "خیلی التماس دعا دارم" و به دنبالش صدای گریه ی قشنگشان هم جزیی از دعاست.

شب های قدر هرجا برویم، موقع قرآن سرگرفتن چشم هایم را میبندم و واقعا صدای حاج آقا مجتبی را دوباره می شنوم. جماعت هرجور دوست دارند ذکر را میگویند اما من صبر می کنم تا حاج آقا مجتبی بگوید و بعد مثل همیشه پشت سرش تکرار کنم. اللهم بحق هذا القرآن... لحن دعای جماعت فرق دارد اما صدای خواهرم هم می آید که دارد پشت سر حاج آقا مجتبی تکرار می کند. و بحق من ارسلته به... انگار مامان هم حواسش پی بلنگوی مسجد نیست و او هم دارد صدای حاج آقا مجتبی را می شنود. و بحق کل مومن مدحته فیه... بابا بعد توی ماشین تعریف کرد که او هم دعا را فقط با لحن حاج آقا مجتبی زیر لب تکرار می کرده. و بحقک علیهم فلا احد اعرف بحقک منک... 

بک یا الله...